Verslag van de wrakingszitting

De zitting ging eigenlijk redelijk zoals verwacht. Ik heb mijn pleidooi voorgedragen, dat ik in het vorige artikel al gepubliceerd had. Wolfgang was er niet, wel zijn advocaat Reyneveld. Die heeft eigenlijk maar weinig gezegd, niet meer dan een paar zinnen, die me nauwelijks bijgebleven zijn. Iets dat het nu maar eens klaar moest zijn of zoiets. Voorzitter mr. De Hek vroeg of ik tot slot nog iets wilde zeggen. Ja, dat wilde ik nog wel. Ik zei dat ik dat met een gestrekt been zou doen en droeg mijn slotwoordje als volgt voor:

Joris Demmink is een crimineel. Een man die minderjarige jongetjes verkracht. Een man die de onschuldige Baybasin levenslang geeft omdat de Turken hem daarmee chanteren. De man mag gewoon liegen dat hij nooit in Turkije is geweest, ondanks een container aan bewijs. Wat is dat voor een onzin, een directeur-generaal Vreemdelingenzaken die nog nooit in Turkije is geweest? Uit welk land krijgen we de meeste immigranten? Denkt hij dat we kleuters zijn? Nou die rechters zijn dat dan zeker die hem ontslaan van vervolging. Het lijkt Pablo Escobar wel, die allemaal rechters in zijn zak heeft. Ik dacht dat dat alleen in Zuid Amerika voorkwam. Maar hier dus ook.

Da’s nog allemaal peanuts bij wat ik hem aanwrijf. Of ben je geen supercrimineel als je moordenaars en verkrachters van minderjarige meisjes een vrijgeleide geeft? Datzelfde geldt natuurlijk ook voor Harm Brouwer. En die twee worden nu uitgerekend de bazen van Justitie! Hoe moet ik dan nog ontzag hebben voor deze laffe sujetten? Moet ik daarmee stroop smeren?

Breek me de bek niet open over Henk Mous. De zogenaamde kwaliteitsofficier. Die moet dus sinds Posthuma letten op de integriteit en de kwaliteit van de opsporing en vervolging. Nou, dat heb ik gemerkt! Wat een farce! Nota bene een beroepsleugenaar zetten ze op die functie! Geweldig integer, die vervolging van mij! Prachtig, die opsporing van Ali Hassan en Haval Ali Mawloud! Het is om te kotsen! Maar nog meer is het om te walgen dat een legertje toga’s de misdrijven van deze heren beschermt. En maar blijven fantaseren over de onafhankelijkheid van de rechterlijke macht!

Wolfgang lijkt misschien een zielig bejaard mannetje, net als al die SS-ers die nog in leven zijn, maar het is gewoon een perverse, smerige crimineel. Dat ben je namelijk als je de moord en verkrachting van een minderjarig meisje faciliteert, daarna haar lijk in een weiland dumpt, al je sporen uitwist door je auto te vernietigen en je caravan af te fikken. Maar helemaal bizar is dat dat allemaal mócht van onze Justitie. Ik dacht dat dit complot maar besloten en beperkt was tot een paar hoge boeven. Dat het maar een paar rotte appels in de fruitmand waren. Dat er nog genoeg integere toga’s waren die samen met mij wel aan de noodrem zouden trekken. Nou, die toga’s heb ik tot nu toe niet gezien. Ik leg mijn casus nog liever aan uw kinderen voor. Die hebben er misschien niet voor gestudeerd, maar de kans is groot dat zij zeggen: Pa, doe eens even normaal. Zelfs ik zie dat die gekke complotdenker zijn getuigen behoort te krijgen. Als hij inderdaad zo’n mafketel is laat hem dan definitief voor aap staan met zijn getuigen. Dat gaan die getuigen dan toch alleen maar wettig en overtuigend bewijzen? En dat is toch gewoon zijn recht? Ja, het is mijn recht om wettig en overtuigend veroordeeld te worden voor smaad! En dat gebeurt hier niet!

Welkom in de bananenrepubliek Nederland.

(Dit is voorlopig even het belangrijkste, ik zal het morgen op deze zelfde pagina nog aanvullen met wat indrukken en dingen die me tijdens de zitting zijn opgevallen)

Mr. De Hek begon met vast te stellen wie er aanwezig waren. Dankbaar zonder advocaat. Wolfgang niet aanwezig, maar wel zijn advocaat Reyneveld. En een aantal belangstellenden in het kielzog van Dankbaar. Vervolgens stelde hij de rechters en de griffier voor en resumeerde hij welke stukken tot zijn dossier behoorden. Het proces verbaal van de zitting van 20 maart, een brief van mij aan de rechters, het wrakingsverzoek en een email van mij met betrekking tot vervanging van mr. De Hek.  Uit zichzelf begon hij over die laatste kwestie. Ik had  de griffie een paar weken geleden gevraagd wie de wrakingsrechters zouden zijn. Twee van de namen waren mij onbekend, maar Mr. De Hek niet, want die had al eens deelgenomen aan een soortgelijke wraking in de strafzaak. Dat hij in deze wraking ook de voorzitter zou zijn, wist ik nog niet eens. Om die reden had ik om vervanging van De Hek gevraagd. Daar had ik geen antwoord op gekregen, maar hij kaartte dit nu zelf aan. Hij zei dat de verleiding groot was geweest om zich dan maar terug te trekken om trammelant te voorkomen, maar na goed nadenken had hij besloten om dat niet doen. Hij kwam met een nogal wollig verhaal dat elke zaak op zichzelf stond. Daar was ik het niet mee eens, want deze wraking ging om vrijwel dezelfde materie als de eerdere wraking, namelijk de noodzaak van het toewijzen van getuigen. Hij hield een betoog dat een rechter slechts de wet moet toepassen op basis van de feiten. Ik zei dat dit nu juist niet gebeurd was in mijn zaak. Vervolgens vond hij ook dat het een mooie boel zou worden als elke rechter die iets in het verleden had gedaan bij dezelfde verdachte, een nieuwe zaak tegen die verdachte niet zou mogen doen. Hij vergeleek het met een kantonrechter die meerdere zaken op een dag deed, verkeersboetes, onbetaalde rekeningen en dergelijke. Ook daar was ik het niet mee eens, want je mag een wraking niet vergelijken met 13 in een dozijn zaakjes die een kantonrechter doet. Wrakingen komen immers relatief zelden voor, bovendien betreft het hier een hoger beroep bij een Hof in plaats van een gewone rechtbank. Daarnaast weet elke rechter dat dit een supergevoelige zaak is waaraan enorme gevolgen zijn verbonden als het verkeerd uitpakt voor het OM. Daarom moet een rechter elke schijn van vooringenomenheid vermijden en dus zeker een rechter die bij een soortgelijke wraking van dezelfde verdachte betrokken was.

Ik had allang besloten om niet meer terug te komen op de kwestie. Dat had ik kunnen doen door alsnog om zijn vervanging te vragen. Maar wat schiet ik daarmee op? Dan was ik voor niks gekomen en had ik weer een keer naar Leeuwarden moeten reizen voor een nieuwe voorzitter die er waarschijnlijk nog meer op gebrand is om mij mijn portie te geven. Ik was dus eigenlijk wel blij dat hij er zelf over begon en zich uitputte in argumenten waarom hij vond dat hij de zaak toch kon doen. Hoewel ik het daarmee niet eens was, vond ik het toch een goede zaak want een gewaarschuwd man telt voor twee. Men mag nu verwachten dat hij extra zal opletten om tot een rechtvaardig oordeel te komen, omdat ik een veronderstelde vooringenomenheid reeds heb aangekaart.

Dus ik zei: We hoeven hier niet te lang op door te gaan want ik had al besloten om u het voordeel van de twijfel te geven.

Vervolgens informeerde hij naar de exacte reden van mijn wraking. Hij meende dat het in civiele zaken gebruikelijk was om over een getuigenverzoek te beslissen in een vonnis. Dat kan zowel een tussenuitspraak als een einduitspraak zijn en dat was mij tijdens de zitting ook duidelijk gemaakt. Ik zei dat daar nu net het probleem zat. Gezien de historie was de kans groot dat het meteen een veroordelende einduitspraak zou worden waarin de getuigen ook werden afgewezen. Toen vroeg hij waarom ik tijdens de zitting dan niet al gewraakt had. Ik legde uit dat ik dat misschien wel had moeten doen, maar dat om een aantal redenen niet heb gedaan. Ten eerste omdat ik deze rechters een positieve begripvolle indruk vond maken, waar ook de aanwezigen het mee eens waren. Het stoorde mij wel dat zij tijdens de zitting nog niet konden zeggen of zij de getuigen zouden toewijzen, maar aan de andere kant gaven zij wel de indruk de noodzaak daarvan te begrijpen. Dus meende ik dat ik hen het voordeel van de twijfel kon geven. Ten tweede omdat ik dacht dat ik in het uiterste geval nog tijdens het voorlezen van de uitspraak kon wraken, zoals ik ook in de strafzaak had gedaan. Maar ik kwam er na de zitting pas achter dat dat een vergissing was, omdat in een civiele zaak de uitspraak schriftelijk wordt afgehandeld, niet in een mondelinge zitting zoals bij een strafzaak. Dus een wraking tijdens de uitspraak kon ik vergeten. Ik zei tegen De Hek dat ik in dat geval direct zou wraken zodra ik zou horen dat de getuigen weer worden afgewezen.  Maar nu deze kans verkeken was, besloot ik een brief te schrijven naar de voorzitter mevrouw Weening om alsnog duidelijkheid te verkrijgen over het als dan niet toewijzen van mijn getuigen. Toen deze brief terugkwam met de mededeling dat er geen kennis meer mocht worden genomen van stukken na de zitting, was dat de druppel die de emmer deed overlopen en besloot ik te wraken. Het grappige is wel dat er wel degelijk kennis is genomen van deze brief want die zat volgens De Hek bij de stukken. Enfin, hij leek mijn uitleg wel te begrijpen.

Ik vond het eigenlijk maar raar dat ik het nog moest uitleggen want die uitleg bleek al uit de stukken. Het gaf mij eerder de indruk dat hij zat te zoeken naar een mogelijke procedurefout. Hoe vaak moet ik nog uitleggen dat het getuigenverzoek het verschil betekent tussen vrijspraak of veroordeling? Voordat ik met mijn pleidooi begon, had ik nog een vraag uit nieuwsgierigheid: Waarom is de heer Reyneveld hier? Niet dat ik er bezwaar tegen heb, maar volgens mij is hij helemaal geen partij in deze wraking. Dat is toch een zaak tussen u en mij? Ik heb het in eerdere wrakingen niet meegemaakt. De Hek zei toen dat het niet vaak voorkwam, maar dat Reyneveld hier als belanghebbende partij wel aanwezig kon zijn. Ik vraag mij af of dat zo is. Uiteraard wel als belangstellende op de tribune, maar hij zat hier in toga als mijn wederpartij, en dus als deelnemer.  Volgens mij had ik daar bezwaar tegen kunnen maken, maar ik vond dat niet nodig.

Voordat ik het slotwoordje eruit gooide, had ik nog twee vragen aan Reyneveld. Vraag 1 was: Hoe gaat het met Wolfgang, waarom is hij er vandaag niet bij? Deze vraag was geloof ik nogal onverwacht, want Reyneveld zei dat hij geen behoefte had om die vraag te beantwoorden. Hij keek daarbij naar De Hek, die het zijn goed recht vond om dat niet te willen uitleggen. Ik zei daarop dat het natuurlijk zijn goed recht was, maar dat ik het wel een beetje raar vond. De vorige keer kon hij immers ook een reden geven waarom Wolfgang er niet was. Die reden was dat hij met een hartprobleem op de intensive care was opgenomen. Wat ik vergeten ben om te zeggen, is dat de vraag ook relevant is. Ik vraag Wolfgang immers ook als getuige, wat niet meer mogelijk is als hij er binnenkort niet meer zou zijn. Daarom is de vraag naar zijn gezondheid wel degelijk opportuun. Daarbij komt dat het al heel vreemd is dat zelfs Wolfgang mij tot nu toe is geweigerd als getuige. Dit is mijn directe wederpartij, maar zelfs hem mag ik niet op de grill leggen. Naar aanleiding van zijn valse aangifte word ik wel veroordeeld, maar over die valse aangifte hoeft hij zich niet te verantwoorden.

Dan is er nog een tweede relevantie voor de vraag. Wolfgang heeft tijdens zittingen waar hij wel aanwezig was, nooit iets gezegd. Hij liet altijd Reyneveld het woord doen. Dat is raar, want als het niet waar is wat ik stel, dan zou hij LAAIEND moeten zijn! Ik zou me in elk geval niet kunnen inhouden en schreeuwen: Het is helemaal niet waar wat deze mafketel beweert! Dit is laster in optima forma! Het moet afgelopen zijn! Maar op de laatste twee zittingen is hij helemaal niet meer verschenen. Zou dat komen omdat hij bang is geworden voor mijn vragen? Dat hij zijn advocaat het woord laat doen, betekent iets. Daarom was het ook relevant om te vragen waarom hij er niet was.

Mijn tweede vraag was waarom Reyneveld geen bezwaar heeft tegen mijn getuigenverzoek dat ik bij de Staat heb ingediend, maar wel tegen mijn getuigenverzoek in deze zaak. Hierop kwam in mijn ogen een even slap antwoord. Hij zei dat zijn cliënt geen langer uitstel kon dulden. Dat het nu klaar moest zijn. Maar als mijn getuigen door door de Staat worden toegewezen, dan is het nog niet klaar. En waarom heeft hij dan eerder wel gezegd dat hij geen bezwaar heeft tegen getuigen? Als de getuigen waren gehoord, dan was het nu toch al klaar geweest? De waarheid is natuurlijk dat Reyneveld de bui voelt hangen. Hij heeft immers geprobeerd om een verklaring van Faek te krijgen dat deze zijn cliënt niet kent. Dat dat niet is gelukt spreekt natuurlijk boekdelen. Het was al tuchtwaardig dat hij een door mij gevraagde getuige benadert en dan komt het ook nog aan het licht dat hij Faek heeft aangezet tot een valse aangifte tegen mij. Dat is helemaal  tuchtwaardig.  Dat die aangifte ook vals is, blijkt alleen al uit het feit dat het OM mij niet durft te vervolgen voor die aangifte. Bovendien weet men dat ze de truc met Wolfgang om mij Faek en andere getuigen te weigeren niet nog een keer kunnen uithalen.

Laatst vroeg een nieuwkomer mij: Wim, ik lees je stukken, maar je gaat er wel hard in. Kun je niet beter vliegen vangen met stroop dan met azijn? Da’s typisch een vraag voor een nieuwkomer, want oud gedienden weten dat ik dat stadium allang voorbij ben. Dat heb ik lang geprobeerd, maar met de duivel valt nu éénmaal geen zoete broodjes te bakken.

Ik verbaas me steeds meer dat dit super staatsmisdrijf door zoveel mensen wordt beschermd en doodgezwegen. Van de media, tot de tweede kamer tot en met rechters. Terwijl het toch gaat om ordinaire criminelen die op kosten van de belastingbetaler moordenaars en verkrachters van een minderjarig meisje een stiekeme vrijgeleide gaven. Criminelen die te laf zijn om zich te verdedigen of mij aan te klagen. Diezelfde nieuwkomer zei mij dat het Demmink gezwel algemeen bekend is in de tweede kamer maar dat niemand het durft aan te raken. Ik begrijp niks van die angst voor deze staatsschoft. It’s a conspiracy of silence.

Er is maar één reden dat Harm Brouwer nu al 4 keer heeft laten weten dat hij niet wil reageren op mijn aantijgingen. Dat is omdat hij als geen ander weet dat ik gelijk heb en hij meteen kan vertrekken als dat bewezen wordt.  Sterker nog, hij zal vervolgd moeten worden. Hij heeft met zijn vriendje Demmink Ali Hassan laten wegsluizen, Haval Ali Mawloud laten ontsnappen, Faek laten overplaatsen, Wolfgang zijn auto en de plaats delict laten vernietigen. Vandaar ook dat hij niet eens durft te zeggen: Het is niet waar wat je zegt, gekke Dankbaar! Onthoud u even dat de beslissing om mij niet te vervolgen voor mijn ‘smaad’ jegens Faek in overleg met het  hoogste niveau is genomen. Je wilt vervolgd worden en ze vertikken het nu. Ooit meegemaakt?

The allies of evil are ignorance, apathy and the wish to not believe.