Bauke Vaatstra over de taxi

Niemand kan zeggen waarom Spencer niet de taxi voor Marianne heeft geregeld? Familie Sletering = obstructie van onderzoek en de rechtsgang! Familievriend Jan Verkaik ook! 

https://rechtiskrom.wordpress.com/2019/05/07/de-familie-sletering-de-wieg-van-het-bedrog/

Walgelijke LIEGENDE familie Sletering! Bauke Vaatstra: “Het is haar dood geworden!” 

Uit het dagboek van Maaike: 
|
Mijn man (Bauke) komt naar beneden en belt naar haar vriend Spencer in Buitenpost en die
zegt: ‘We hebben een fiets voor haar gecharterd, waarop ze naar huis is gegaan’.
Een fiets, hoe kan dat nou? Spencer zou toch de taxi voor haar betalen, dat beloofde hij haar
en daar was ik als moeder bij. Waarom is dit niet gebeurd? Ze kwam altijd veilig thuis. Ze
was nog nooit op de fiets bij donker naar een bar geweest en ze had dit nooit gedurfd.
 
Afie en Hans waren daar ook. Afie belde met haar mobiele telefoon naar Spencer en vroeg:
‘Waar zijn jullie’. Zij waren aan het zoeken achter het Paradyske. ‘Wat moet je daar? Daar
zou ze toch niet langs zijn gegaan’.
Afie vroeg nog: ‘Waar zijn jullie uit elkaar gegaan’. Spencer antwoordde: ‘Bij het tunneltje’.
Vreemd dat hij dan in een andere richting zocht. Richting A.Z.C.
Er stond een fiets in de droge sloot. Ze zijn het weiland ingegaan en daar vindt een vader z’n
dochter ontkleed en dood. Onbeschrijflijk wat moet er daar door m’n man heen zijn gegaan en
ook haar vriendin met vriend en Jittie. Spencer komt er ook bij en hij riep: ‘Dit is mijn
schuld’.

De bode komt, er moeten direct dingen geregeld worden. Spencer komt ook met z’n ouders.
We horen zijn verhaal aan en vragen hem hoe zij op die fiets terecht. Ze had nooit alleen
gedurfd.
Emoties spelen dan een grote rol. Ik zei nog tegen Spencer: ‘Ik neem jou niks kwalijk’. Toen
hij echter buiten stond, dacht ik: ‘Wat niet kwalijk nemen. Natuurlijk wel, ik neem het je
kwalijk. Hij zou toch een taxi voor haar regelen. Dat had hij beloofd. Waarom in Gods naam
hield hij zich daar niet aan? Via bankafschriften kwamen we er achter dat Marianne slechts
f 25,- had gepind, dus had ze er op gerekend dat Spencer z’n belofte zou nakomen. En dat
mag toch ook wel als je 3 maanden met elkaar gaat.
M’n man vroeg hem nog: ‘Hoe zijn jullie uit de Paradiso Bar weggegaan.’ Hij antwoordde:
‘Wij gingen weg (dat waren Spencer en zijn vriend) en Marianne liep ons achterna’.
Ja, nogal logisch, als je op je vriend rekent en je hebt zelf niet genoeg geld bij je. Dit is voor
mij de eerste aanleiding tot haar dood. Verschrikkelijk bitter, dat het zo moest lopen. Je leeft
de eerste tijd in een roes en toch gaat niets aan je voorbij. 

Rommie Stiksma en haar broer hebben verklaard bij de recherche dat deze Afghaan met een
noodgang door het tunneltje is gefietst in de nacht van 1 mei tussen 01.15 en 01.30 uur.
Spencer Sletering is 3 keer bij ons geweest met z’n ouders of z’n moeder. Ook Wietze is een
keer met zijn moeder geweest. We hebben er over gepraat hoe het is gegaan. Het punt
betreffende het afscheid nemen was niet één keer hetzelfde verhaal.
Tijdens een gesprek, ca. zes weken na 1 mei waar een van onze woordvoerders ook bij was,
merkte deze woordvoerder op, daar klopt iets niet, daar is iets mis. Wietze kijkt Spencer aan
en hij begint te zweten en zegt dan: ‘Oh, ja dat was toch zo’. Er zijn door hun onderling
afspraken gemaakt en daar weet Dick Sletering meer van. Daar kom ik nog wel achter. Ik
vroeg de recherche of ze deze jongens nog eens jonden verhoren, want het verhaal klopt
ergens niet.
Wij moesten maar even op het bureau komen in Buitenpost en daar zaten twee rechercheurs.
Een daarvan had deze jongens verhoord. Tot vier keer toe had hij hun verhoord en vier keer
hetzelfde verhaal verteld, zei de rechercheur. Ik heb gezegd: ‘Dat kan niet, bij ons hebben ze
nog niet één keer hetzelfde kunnen vertellen’. Wij vertelden hun nog dingen, die hun nog niet
wisten, maar ik heb gezegd als jullie de waarheid er niet uit willen halen, dan wordt het er wel
door anderen uitgehaald.
De eerstvolgende keer dat Jan Verkaik bij ons komt en het gesprek gaat hierover, moeten we
hem beloven om deze jongens met rust te laten, want ze hadden het al zo moeilijk. Ze konden
wel voor de trein springen. Ik heb gezegd: ‘Jan Verkaik, je denkt toch niet dat ik daar ook nog
eens mee zit. Hij is de eerste aanleiding tot haar dood en nu krijgt hij ook nog een vrijbrief
van jullie om te liegen. Wij willen de waarheid en voor de trein springen is laks dan heeft hij
de machinist ook nog te pakken. Er zijn wel andere manieren’.
4 à 5 weken na de moord op zijn vriendin zit deze Spencer alweer op een feestje op de
Triemen en daarna nog eens in de Ringo Bar. Wat een mentaliteit. Z’n vader zei nog in een
gesprek met de vader van Marianne: ‘Hoe lang moest het dan duren?’ Als je dit moet
aanhoren ben je sprakeloos. Het zegt genoeg over de mentaliteit van deze vader en zoon
Sletering. 5 weken na de moord en dan alweer naar de bar, waar hij altijd met Marianne was.
Dit is voor ons niet te begrijpen. Korte tijd later zat hij daar alweer met een ander meisje,
waar hij mee ging. Wat vreselijk, dat nu juist onze dochter verliefd op deze karakterloze vent
moest worden.
In september 2000 bel ik uit wanhoop (omdat je zo graag een eerlijk antwoord wilt) op een
zondagavond de familie Sletering op met de vraag: ‘Geef mij toch svp een eerlijk antwoord
over het afscheid nemen bij de sportvelden van Marianne en uw zoon, want dat is een leugen.
Ik wil weten wat er gebeurd is, daar heb ik recht op.’
Hij werd direct zo kwaad toen hij alleen mijn naam maar hoorde en dreigde gelijk met de
politie. Ik heb gezegd: ‘Je gaat je gang maar Sletering, het maakt mij niks uit’.
De volgende ochtend hing het O.M. direct aan de telefoon met de vraag of ik gebeld had met
Dick Sletering. Mijn man wist het niet, want ik wilde hem hier buiten laten, dan was het
alleen voor mijn verantwoordelijkheid. Enkele dagen later belden ze weer van het O.M. met
de vraag of het nu wel of niet was gebeurd. Mijn man bevestigde dat het wel zo was. Er moet
toch een goede reden voor zijn om deze familie zo te beschermen, het was niet de eerste keer
dat de recherche of justitie deze familie begeleide of beschermde. Wat werd er voor Jittie
gedaan toen ze doodsbenauwd was en de recherche belde? Niets toch! Maar ze was wel alleen
met haar twee kleine kinderen. Alleen deze bedreiging kwam uit een andere hoek en dan wil
de recherche niks doen.
Er werden na 1 mei 1999, een moord, een verkrachting en een paar (3x) losse aanrandingen
bekend. Een moord valt niet te ontkennen.
Aan de verkrachting op dezelfde avond van 30 april door een asielzoeker, is van alles door de
politie geprobeerd om dit niet ruchtbaar te maken. De ouders moesten het stil houden, het
kwam zo ongelegen met de moord op Marianne. 3 aanrandingen volgden en dit binnen een
half jaar tijd. De daders waren ook asielzoekers uit Kollum. De ouders moesten alles uit de
kast halen om een proces verbaal gedaan te krijgen.
Een moeder belde zelf de burgemeester uit Dantumadeel omdat de politie niet wilde komen.
De politie moest toen alsnog naar deze familie in Kollumerzwaag, waarvan een dochter in
Zwaagwesteinde aangerand was door twee asielzoekers. De politie kon deze personen niet
vinden, dit kregen de ouders te horen, terwijl dezelfde twee asielzoekers de dag na de
aanranding weer in Zwaagwesteinde stonden om het meisje op te wachten. Maar het
doodsbange kind durfde niet naar haar school in Damwoude.
Deze ouders zijn bij ons geweest en vertelden dat hun dochter omgang had met ene Farrad,
ook één uit het groepje asielzoekers, waartoe ook de verkrachter hoorde. De recherche was bij
hun dochter geweest om inlichtingen. Deze Farrad vertelde dit meisje dat hij wel wist wie de
moordenaar was en hij had nog wel telefonisch contact met hem. Hij was inmiddels
overgeplaatst naar Amsterdam. Dit alles weet de recherche en was in juni/juli 1999.
Deze Farrad heeft haar teveel verteld en nu werd zij telefonisch bedreigd en door een paar
asielzoekers die ze niet kende, aangerand. Dit was dus wraak.