Overtredingen

Overtredingen.

1 juli 2020

Na ampel beraad heb ik besloten alle vonnissen te overtreden. Maar eerst wil ik wat kwijt over mijn verblijf in de bajes hier. Zo negatief als ik ben over de top van justitie, zo positief  ben ik over het bewakingspersoneel hier. Je wordt hier behandeld alsof je een gast bent in een all inclusive vakantieoord. Als je iets extra’s vraagt, een pak melk, een pak oploskoffiesticks krijg je het meestal. Bij het luchten zijn er bewakers die een potje basketbal meedoen. Hetzelfde bij de recreatie voor een potje darts, biljart of pingpong. Word je naar je cel gebracht hoor je “fijne avond” of “rustig aan”.

’s Ochtens: “goed geslapen?” Kortom niets dan lof. Heel ander dan the Shawshank Redemption. Verassend  aangenaam.

Prettig is ook dat iedereen direct mijn verhaal begrijpt, zowel personeel als gedetineerden. Niemand kijkt er van op als ik vertel hoe corrupt justitie kan zijn. Laatst had ik een gesprek met twee leidinggevenden. Dat ging over de verdwijning van Jolanda Meijer. Er ligt op elke cel een cold case kalender van onopgeloste misdrijven. Zo ook de zaak van Jolanda, een prostituee die in 1998 van de aardbodem is verdwenen. Daar heb ik informatie over en dus bood ik aan om die te verstrekken voor doorgifte aan de politie.

Ik doe dat meer als test omdat ik weet dat justitie deze zaak niet wil oplossen. Vrijwel zeker gaat het om dezelfde daders als bij de moord op Marianne Vaatstra. Dan bedoel ik de twee Duitsers. Ik heb dan ook gezegd dat we niets gaan terug horen van de politie. Maar in zo’n gesprek gaat het dan natuurlijk ook over mijn eigen zaak. Men vroeg mij bijvoorbeeld of ik wist dat er een gesprek met mij vanuit de gevangenis op het internet was geplaatst. Of dat met mijn toestemming was? Jazeker, zeg ik, dat was de bedoeling. Is er een probleem? Nee, er was geen probleem, als er maar geen namen van personeel worden genoemd. Nou dan hoef je je geen zorgen te maken want namen noem ik niet en verder heb ik jullie alleen maar complimenten gemaakt. Nou dat was leuk om te horen. Het was natuurlijk ook een bevestiging dat Mart Hauser zijn belofte was nagekomen om de PI Zeist te attenderen op mijn gesprek met Myra. Hij heeft weer eens bewezen dat hij de mafste trol van allemaal is. Deze figuur spoort niet. Als we het over een fanatieke stalker hebben dan is het wel Mart Hauser. Deze debiel belt je om 3 uur ‘s nachts wakker en als je dan ophangt blijft hij het nog zes keer proberen. Genoeg over deze malloot. Wat een verschil met de twee die tegenover mij zaten. Die hingen aan mijn lippen. Uiteindelijk vraagt de dame mij: “Als je nu hebt ervaren wat het je allemaal heeft gekost, is dat dan geen reden voor je om er mee te stoppen?” Juist niet! Zeg ik. Juist omdat ik alles heb verloren, zal ik terugvechten. Ik vertel haar dat een medegevangene mij ongeveer hetzelfde vroeg:” Jij zit zwaar in de shit, Wim, Dit gevecht win je nooit.”  “Soms is het beter je meerdere te erkennen.” Mijn reactie: Dus de verzetsstrijder had tegen Hitler moeten zeggen : “Ik erken mijn meerdere in jou?” Tja, zo kun je het ook zien, zei mijn medebewoner. Ik voeg er aan toe: Je denkt toch niet dat ik zonder slag of stoot m’n hele vermogen laat afpakken? Terwijl ik weet dat ik gewoon de waarheid heb? Toen begreep hij het wel. En de twee leidinggevenden ook. Ik begrijp dat soort vragen wel maar ik word er altijd een beetje kriegelig van. Mensen realiseren zich niet dat ik nauwelijks een keuze meer heb tussen opgeven en doorgaan. Ik ben in dit proces gezogen. Er gebeurde dingen die ik onmogelijk had kunnen voorzien. Als er plotseling en onaangekondigd door een corrupte advocaat 5 ton van je rekening wordt geplukt,  moet ik dan zeggen:  hou maar!?

Moet ik dan niet proberen deze diefstal ongedaan te maken? Het is slechts één voorbeeld uit vele retorische vragen. Wat men ook niet snapt is dat de realiteit mijn naïviteit heeft ingehaald. Ik neem mijzelf dat niet kwalijk. Welk normaal mens had nu kunnen bevroeden dat ons rechtssysteem zo corrupt is als er iets in de doofpot moet blijven? En dat rechters daaraan meewerken? Ik heb gewoon een veel te lang misplaatst vertrouwen gehad in onze rechtsspraak. Totdat ik op nul stond en in de bak belandde. Vanaf nul kun je alleen nog maar omhoog. Waarom zou ik dan stoppen? Waarmee stoppen? Met het blootleggen van een ongekend staatsmisdrijf? Met het voortzetten van een goede strijd? Terwijl ik meer dan ooit weet dat ik gelijk heb? Had Nelson Mandela moeten stoppen met zijn strijd tegen het apartheidsregime? Had hij het moeten opgeven in die jaren dat hij in de bak zat en niemand naar hem omkeek? The Truth is the truth, even when told by a minority of one! Niets motiveert mij meer dan wanneer de waarheid met een leugen wordt bedekt. En dat geldt natuurlijk nog meer wanneer ik daar persoonlijk de schade van ondervind. Waarom is Braveheart een mooie film? Omdat hij trouw zwoer aan Longshanks? Of omdat hij weigerde zich aan de tiran te onderwerpen?

“Stay the fuck down!” is het advies aan Jean-Claude van Damme als hij voor de zoveelste keer knock out ligt. “The money is on Attila, the whole bet is on him. We split fifty-fifty!”  Wrong bet! is het antwoord in de gelijknamige film. Opstaan uit een schijnbaar verloren situatie gebeurt misschien alleen in films en in de bijbel, maar we vinden het wel een mooi sprookje. Waarom zou ik dan moeten blijven liggen? Then they have you exactly where they want you, Wim! Do not surrender! Aldus mijn voorbeeld Baybasin, onschuldig levenslang op vervalst bewijs dankzij  opperschoft Joris Demmink, Tien jaar lang de baas van justitie. Het kan allemaal in Nederland, de mooiste rechtsstaat ter wereld.

The allies of evil are ignorance , propaganda, apathy and the wish to not believe. Projecteer dit op de tweede wereldoorlog en je ziet hoe waar dit is. Met propaganda kun je alles en als de leugen maar groot genoeg is, gelooft iedereen het. Wie kon nu bevatten dat de Joden die naar werkkampen gingen daar direct na aankomst werden vergast. Zelfs de Joden zelf geloofden dat niet als een ontsnapte overlevende hen dat vertelde. Zo sterk is the wish to not believe. Wie gelooft nu dat de hoogste heren van justitie verkrachters en moordenaars een vrijgeleide geven en dat jaren lang met een leugen bedekken? Het antwoord is een paradox want negen van de tien mensen zeggen: “het verbaast mij niks Wim!” Maar waarom blijft men dan zo apatisch? Waarom ben ik de enige die zich daarover opwindt? Is dat niet dezelfde mentaliteit als de gordijnen dichtdoen wanneer er weer een razzia in de straat werd gedaan? Wat niet weet wat niet deert?

Kijk beste mensen, als justitie verkrachters en moordenaars van minderjarige meisjes een stiekeme aftocht geeft, dan is dat een misdrijf tegen ons allemaal. Als we door justitie voorgelogen worden, dan is dat een complot tegen elke Nederlander, dus ook tegen U. Het gaat helemaal niet om een moord van 21 jaar terug, maar om het wangedrag van justitie.

Ja maar Wim, hoe zit het dan met die Jasper Steringa? Er is toch een DNA match? En die man heeft toch bekend? Het bestaat toch niet dat iemand een moord bekent die hij niet heeft gepleegd? Ja misschien wel onder grote druk in het begin, maar die komen er toch altijd op terug? Die Jasper houdt het na jaren nog steeds vol! Hoe verklaar je dat dan?

Ik weet ook niet wat ze met hem uitgespookt hebben, Ik weet alleen dat zijn bekentenis van A tot Z gelogen is, gecoached door justitie en zijn advocaat Jan Vlug die we ook kennen uit de Deventer moordzaak als de advocaat van de klusjesman die de dader niet mocht zijn. Zodra ik hoorde dat Jan Vlug aan Jasper was toegewezen, wist ik definitief dat dit een doofpot is. Zijn opdracht was om Jasper zo snel als mogelijk veroordeeld te krijgen zoals justitie dat wilde, en uiteraard zonder hoger beroep aan te tekenen. Op Jan kan gerekend worden als de misdaden van het OM onder de pet moeten blijven. Vandaar ook dat Jan Vlug als eerste op landelijke TV bekend mocht maken dat zijn cliënt de moord had bekend en we de zaak als opgelost mochten beschouwen. Ik kan nog veel verder uitweiden maar op deze manier heeft het weinig zin om aan te tonen dat de bekentenis van Jasper vals is. Men moet het omdraaien, vanuit een andere invalshoek benaderen. De vraag moet zijn: is de bekentenis van Jasper mogelijk? Het antwoord op die vraag is een volmondig nee! De bekentenis van Jasper is namelijk gebaseerd op het gestolen-fietsverhaal van het OM. Dit verhaal is verzonnen door het vriendje van Marianne, Spencer Sletering, zijn ouders en Jan Verkaik, de teamchef van het onderzoek, tevens huisvriend van de familie Sletering. Alles uiteraard met instemming van het OM. De familie Sletering is daarom een stelletje immorele lamzakken. 21 jaar lang liegen, alleen maar om de goede naam van hun zoon te beschermen. Die had immers beloofd om een taxi te betalen om Marianne veilig thuis te brengen. In plaats daarvan heeft hij haar aan haar moordenaars overgeleverd. De schande van de waarheid was veel te groot voor de Sleterings. Maar erger is nog Jan Verkaik met zijn OM dat het leugenverhaal al die jaren heeft hooggehouden. Allemaal keihard schuldig aan het verhullen van een misdrijf en obstructie van de rechtsgang.

Nu hoor ik de nieuwkomers denken: maar hoe weet jij nou zeker dat het gestolen-fietsverhaal een leugen is Wim? Welnu, dat weet ik omdat het OM bepaalde zaken heeft weggehouden. Zo ook de getuigenis van Geke Haarsma. Het is een fabel dat wij hier een vrije onafhankelijke pers hebben. Het OM bepaalt wat er in de media komt en wat er aan het publiek onthouden moet worden. In de Vaatstra zaak is met name de Leeuwarder Courant een propaganda kanaal. De getuigenis van Geke haalt het fietsverhaal in één klap onderuit. Vandaar dat het niet in de analen van de politie is opgenomen. Aan het begin van de avond rond half zeven haalt Geke een frietje bij de snackbar in de Voorstraat. Het is druk in het centrum van Kollum. Het is Koninginnedag. Buiten de snackbar is ze getuige van een ruzie tussen een blanke jongen en twee asielzoekers. Het zijn vooral Spencer Sletering en Faek Mustafa die woorden hebben. Waar het over gaat, krijgt ze niet mee, maar ze hoort Faek zeggen:  we pakken vanavond je vriendin wel.

Als Geke haar frietje heeft, loopt ze de paar honderd meter terug naar haar huis aan het begin van de Voorstraat. Daar ziet zij Faek en zijn metgezel weer. Er zijn ook twee meisjes bij. Een blonde en een donkere. Het gaat om Stephanie van Reemst, het vriendinnetje van Faek, en haar vriendin Tineke Visser. Het tafereel dat ze gadeslaat is opmerkelijk. Faek trekt de ventielen uit twee fietsen die tegen haar hek staan. De banden zijn meteen plat. Stephanie en Tineke kijken geamuseerd toe. De fietsen blijken later van Spencer en zijn vriend Wietse te zijn.

Om half één ’s nachts gaat Geke naar bed. Stemmen van buiten trekken haar naar het slaapkamerraam. Beneden staan Stephanie en Marianne. Kijk nou, ze hebben alle vier ventielen eruit getrokken, hahahaha! roept Marianne vrolijk. Kennelijk vond Marianne het nogal amusant, wat natuurlijk nogal raar is als ze er op rekent dat ze op die fiets thuis moest komen. Blijkbaar is de taxi van Spencer dan nog een optie. Spencer en Wietse zijn echter in geen velden of wegen te bekennen. Had Spencer ruzie met haar gemaakt? Raar is ook dat Stephanie Marianne niet had verteld dat de fietsen van Spencer en Wietse met lege banden stonden. Was zij onderdeel van het plannetje van Faek om Marianne naar de fietsen te lokken? Dat zou kunnen verklaren dat zij haar blonde haar de volgende dag donker laat verven door Tineke.

Op hetzelfde moment ziet Geke langzaam een donkere Mercedes stationcar voorbij rijden. Achter het stuur zit Ludger Dill, de Duitse vriend van Wolfgang. Hij loert aandachtig naar de meisjes. Geke kent Dill als hulp in de huishouding van Jan Kloppenburg waar Dill onderdak kreeg. Ook weet zij dat zijn thuishonk het AZC is. De auto van Dill stopt echter niet maar rijdt langzaam verder. Geke gaat naar bed. Zodra zij ligt, nog geen minuut later, hoort zij een gil, gevolgd door een dichtklappend autoportier en piepende banden van een auto die weg scheurt. Achteraf denkt Geke dat Marianne onvrijwillig in de auto van Dil is gesleurd, maar dit valt niet te bewijzen omdat ze het niet heeft gezien, slechts gehoord. De gil kan ook van Stephanie zijn geweest die niet mee mocht. Wel is bekend dat Stephanie even later overstuur thuis kwam, meteen de trap op stoof zonder gedag te zeggen tegen haar ouders die tegen elkaar zeiden: hier is wat aan de hand!

Een uur later om half twee ’s nachts, wordt Geke wakker van geschreeuw buiten op straat. Ze kijkt uit het andere raam aan de zijkant. Ze ziet een vloekende tierende Spencer zijn fiets over straat schoppen. Hij tilt hem op en smijt hem tegen een paal. De onderdelen vliegen in het rond. “Zinloos geweld” schreeuwt hij. Dan rijdt een groene Citroën Saxo het pleintje op. De moeder van Spencer stapt uit om de voorstoel naar voren te klappen zodat Wietse plaats kan nemen op de achterbank. Spencer stapt in op de bijrijdersstoel. De auto rijdt weg de nacht in. De volgende ochtend om half acht staan de kapotte fietsen van Spencer en Wietse er nog, nu tegen het hek van Geke’s huis aan de zijkant op het Rabo pleintje. Maar om negen uur zijn ze weg.

Dit is het ware verhaal over de fietsen. Het verhaal dat de nachtelijke tocht van Marianne op haar gestolen fiets naar het rijk der fabelen doet verwijzen. Logisch dat de politie er niets van wilde weten. Het paste niet in het leugenverhaal van de Sleterings en Jan Verkaik. Op fietsen met lege banden kun je immers niet naar het station Buitenpost rijden om daar een fiets voor Marianne te jatten, laat staan met Marianne achterop. Vreemd is ook dat de Sleterings nooit hebben uitgelegd waarom Marianne Spencer niet herinnert aan de veilige taxi die hij voor haar zou betalen. In plaats daarvan sprong zij slaafs bij Spencer achterop, om een fiets te stelen, zodat zij moederziel alleen in het donker naar huis kon fietsen. Volgens Spencer stond zij daarop. Tegensputteren had geen zin. Marianne die ’s nachts niet eens de trap durfde af te komen als het licht niet aan was, moest per se alleen verder fietsen. Wat haar bezielde was kennelijk niet interessant. Het wordt althans niet verklaard door Spencer. Evenmin waarom hij zijn vriendinnetje de nacht in liet fietsen in plaats te zeggen: niks daarvan!, ik regel alsnog die taxi voor je! Ik heb toegezegd dat je veilig thuiskomt en zo zal het gebeuren!  So much voor de ridder die zijn vrouw hoort te beschermen. Het ware verhaal is natuurlijk een grotere schande maar de leugen is bijna net zo’n grote blamage. Voor wie de feiten kent, is het tenenkrommend dat het publiek het leugenverhaal van de Sleterings en het OM heeft geslikt.

Nu kunt u zeggen: ja maar Wim, Geke is toch maar één bron? Dat zal best, maar haar verhaal wordt op tal van manieren bevestigd.  Wat het OM niet verteld is de waarheid. De volgende ochtend belt Bauke Vaatstra naar de familie Sletering. Marianne is niet thuisgekomen. Of Spencer iets weet? Is hij thuis? Ik denk het wel, zegt pa Sletering, want ik zie zijn fiets staan met een lekke band. Een domme verspreking van Dick Sletering. De zoektocht die Spencer vervolgens begint naar Marianne doet hij op de fiets van zijn moeder, een damesfiets met fietstassen en een hulpmotortje. Dit wordt bevestigd door zijn vriend Gerrit die hij in Buitenpost tegenkomt. Samen gaan zij verder zoeken.

Het eerste wat hij Gerrit verteld is dat hij de vorige avond ruzie heeft gekregen met Marianne. Later wordt dat verhaal natuurlijk anders. De fiets van mamma is ook te zien op de voorkant van mijn boek ”Het Vaatstra Complot”. De foto is die ochtend genomen door de politie. Waarneembaar zijn de fietstassen en het gele kentekenplaatje dat de gemotoriseerde fiets heeft. Waar het om gaat is dat het verhaal van Geke wordt bevestigd, notabene door de Sleterings zelf, die het verhaal zo graag onder het tapijt willen schoffelen. Voeg daarbij dat de Sleterings een actieve rol hebben gespeeld om de waarheid te bedekken en de leugen te promoten. Ma heeft de jongens met de auto opgepikt, pa heeft ’s ochtends hun fietsen opgehaald. Dat laatste komt overeen met het wegmoffelen van bewijsmateriaal. Onder geen beding mocht bekend worden dat Spencer medeverantwoordelijk gehouden kon worden voor de dood van Marianne. Wellicht begrijpt u dan nu dat ik geen woorden kan vinden om mijn walging en afkeer van deze familie adequaat te beschrijven. Dat geldt met name voor pa, als de regisseur van het gestolen fietsverhaal.

Ach, maar arme Dick kon er niet tegen dat ik zijn gedrag vergelijk met dat van een met de Nazi’s collaborerende verrader. Hoe kan ik dat beter omschrijven dan? Een beter voorbeeld van normen en waarden(loos) is er niet. Waarom kon deze laffe leugenaar toch de moed verzamelen om aangifte van smaad tegen mij te doen? Welnu, ik zal het u uitleggen: omdat hij wist dat hij de back-up van justitie zou krijgen. Omdat hij wist dat Wim toch geen getuigen zou krijgen om zijn leugen te bewijzen. Het verhaal van justitie is immers op zijn leugen gebaseerd. Evenals de zogenaamde bekentenis van Jasper Steringa.  Het leidde tot een vonnis dat mij verbood om te zeggen wat ik zeg over Dick Sletering. Dat vonnis leg ik nu naast mij neer. Ik overtreed het. Ik daag Dick Sletering uit om opnieuw aangifte te doen. Daarbij moet u zich realiseren dat het mij in hoofdzaak om justitie gaat. Vraagt u zich af waarom geen van hen aangifte tegen mij heeft gedaan. Zoals Joris Demmink, Harm Brouwer of Jan Verkaik. Omdat een zaak tegen hoge ambtenaren veel meer aandacht krijgt. Omdat ze niet kunnen bewijzen dat ik ongelijk heb. Waarom proberen ze mij de mond te snoeren via mindere goden als Dick Sletering, Faek Mustafa en Wolfgang Hebben.  Helaas zijn hun nieuwe aangiftes tegen mij geseponeerd. Bezwaren tegen mijn niet vervolging worden afgewezen. Hoe vreemd is dat voor een recidivist die het plegen van smaad maar niet afleert?