Een reactie op vorige artikel

Hallo Wim,

Een korte reactie als bijlage en het stukje uit de Leeuwarder Courant

Groeten van Jan

Beste Wim,

De zaken Marianne Vaatstra, Nicky Verstappen, Dascha Graafsma, Demmink, Baybasin, Julian Assange, Dutroux, Joran van de Sloot etc.

Blijven ons bezig houden: wat is er werkelijk gebeurd?

Komen we er ooit achter?

En al komen we erachter wordt er dan iets mee gedaan?

Anonieme netwerken en de bedreigingen vanuit de onderwereld.

Veel zaken komen maar niet tot een sluitende oplossing en dat is frustrerend te noemen, wel is het begrijpelijk als we ervan uitgaan dat mensen belangen hebben. Belangen dat bijvoorbeeld de waarheid niet op tafel komt.

Verder worden mensen bedreigd, hun kinderen hun gezinnen. Ook de mensen die bij justitie en politie en de rechterlijke macht werken worden bedreigd.

En niemand gaat zijn leven geven voor de waarheid, toch?

Moeten we dan maar onze gedachten onder de tafel vegen en net doen of er niets aan de hand is?

Dat lijkt me ook niet de bedoeling.

Hoe meer we in ons bewustzijn krijgen over een zaak des te groter wordt de kans dat de zaak eens tot een oplossing komt.

Moeten wij dat dan ook zelf bewerkstelligen?

Dat denk ik niet.

Wel is het van belang dat de zaak in ons bewustzijn komt, dat heeft vanzelf een uitwerking.

Ook wij onderzoekers mogen de waarheid niet claimen.

Ik heb het verhaal van Stephanie in de Leeuwarder Courant nog eens door gelezen en dan druipt er voor mij de onwaarheid vanaf, die Reijenga kan er wat van en Stephanie zegt wel braaf dat ze de moordenaar niet kan leveren, maar het is waarschijnlijker dat daar zou staan: ik mag de moordenaar niet leveren. Want mi oefent of oefende de politie en justitie druk op haar uit haar mond te houden, vandaar de hartklachten!

Maar ja dan wordt dat weer direct als complottheorie neergesabeld door onnozelaars.

Los van dit alles vind ik jouw site super al die gegevens als naslagwerk, hoe houd je alles op een lijn? Top!

Wim doe het rustig aan en dank voor je inspanningen

Jan Sterenborg, onderzoek psycholoog

LEEUWARDER COURANT

28 juli 2012, pag. 2

Ze is altijd op haar hoede. Stephanie (27) uit Kollum wordt door amateurspeurders gezien als ‘kroongetuige’ in de zaak Vaatstra. Nog een keer doet ze haar verhaal. ,,Ik heb er zo genoeg van.’’

‘Onvoorstelbaar’

Stephanie heeft „absoluut niks” met de zaak-Vaatstra te maken, zegt leider Cor Reijenga van het rechercheteam dat de moord op Marianne Vaatstra onderzoekt. Hij noemt het heel vervelend dat een aantal complotdenkers het op haar gemunt heeft. Reijenga: „Onvoorstelbaar dat het gebeurt. Het is niet gebaseerd op de feiten. Er klopt niks van die verhalen.”

De amateurspeurders stellen dat Stephanie op de avond van de moord samen met Marianne en haar vrienden in een Kollumer café zat. ,,Onzin”, zegt Reijenga.

Het 3D-team van de Friese politie, dat geleid wordt door Reijenga, onderzoekt sinds 2007 de moord op Vaatstra. Het gebruikt de nieuwste opsporingsmethodes om de tactische en technische onderzoeksgegevens in de zaak te analyseren. De moordenaar van Marianne komt zeer waarschijnlijk uit haar nabije omgeving, zo maakte het team in juni bekend.

Elke dag komen er nog tips binnen, zegt Reijenga. Sommige zijn bruikbaar, maar er zitten ook veel onbruikbare aanwijzingen tussen. Reijenga: ,,Dan melden mensen: mijn buurman doet vreemd sinds Marianne is vermoord. Of: ‘dy en dy is gek op froulju (‘jij en jij zijn gek op vrouwen’)’.”

Last van de complotdenkers heeft het team niet, stelt hij. ,,Daar steken we geen energie in.”

Inmiddels heeft het Friese openbaar ministerie aan de Nederlandse justitietop toestemming gevraagd voor een grootschalig DNA-verwantschapsonderzoek in de omgeving van Veenklooster. Mogelijk gaat dat eind dit jaar van start.

De familie van Marianne heeft ook ‘skjin har nocht(?)’ van de internetschrijvers. De familie wil er niks mee te maken hebben., zegt een van de zussen van Marianne. Het meest ergerlijke? ,,Dat se har mei de saak bemuoie en elkenien lestichfalle ut nam- me fan de famylje. It is ferskriklik (Dat ze zich met de zaak bemoeien en namens de familie iedereen lastig vallen. Het is verschrikkelijk).”

https://rechtiskrom.files.wordpress.com/2022/02/stephanie.pdf

Rook, geen vuur

JANTIEN DE BOER

FOTO NIELS WESTRA

Vorig jaar maart kwam ze in het nieuws. Stephanie (27) uit Kollum werd door internetspeurders bestempeld tot ‘kroongetuige’ van de moord op Marianne Vaatstra.

Volkomen onterecht, zegt leider Cor Reijenga van het Vaatstra- team dat de zaak onderzoekt. Maar de druk was enorm. Stephanie werd thuis opgezocht door een amateurspeurder, haar moeder werd op haar werk lastiggevallen en op internet schreven anonieme streekgenoten dat het tijd werd dat ze ,,eindelijk eens de waarheid zou vertellen’’.

Het voelt als terreur, zegt Stephanie. Alsof zij en haar hele familie in elkaar zijn geslagen. En het is bijna niet uit te leggen wat dat met je doet. Nadat ze haar verhaal deed in deze krant, hielden de bedreigingen abrupt op. Maar ook die stilte voelt niet goed. ,,Je denkt telkens: O, wat komt er straks?’’

Het is rustiger geworden, maar het hield niet op, merkte ze. Niet echt. ,,Mensen denken; waar rook is, is vuur.’’

Stephanie had de brute pech dat ze werd verkracht op de avond dat Marianne werd vermoord. De dader was Feik, een asielzoeker die door internetspeurders met de moord op Marianne in verband wordt gebracht.

Puzzel

Jaren na dato werd haar verkrachting een puzzelstukje in een ingewikkelde complottheorie. En ze kan hoog of laag springen, maar er is geen kruid tegen de verhalen gewassen.

Ze kende Marianne niet, zegt Stephanie, laat staan dat ze met Marianne en haar vrienden op de avond van de moord in een Kollumer café heeft gezeten. Maar vertel dat aan de roddelaars in de streek. ,,Do hoechst neat mear te fertellen, wy witte wol wasto bist(Meer hoef je ons niet te vertellen, wij weten wat je bent)’’, zeggen mensen. En als ze de kwestie probeert uit te leggen: ,,We kenne dyn ferhaal, dat stiet op internet.( Wij kennen jouw verhaal, dat staat op internet)’’

Weerleggen helpt niet, merkt ze. En ondertussen leeft ze in een ,,vreemdsoortige stilte’’. Mensen vragen haar nooit rechtstreeks hoe het nou eigenlijk zit. ,,Maar als ik me bijvoorbeeld aan een onbekende voorstel, merk ik dat ze schrikken bij het horen van mijn naam.’’

Want ze was toch het vriendinnetje van Feik, die met de moord in verband wordt gebracht? En nou ja, ze begaf zich toch ook niet bepaald in goede kringen? En waar kende ze Marianne trouwens van? Het is om moedeloos van te worden.

Stephanie: ,,Als ik dan zeg dat ik Marianne nooit heb ontmoet, en dat ik ook helemaal niet het vriendinnetje van Feik was, vallen de monden open. Maar er is geen beginnen aan. Telkens weer komen die verhalen boven.’’

Ze heeft er genoeg van. En ze heeft ook schoon genoeg van de anonieme berichten op internet, van streekgenoten die beloven dat ze wel eens even bij haar langs zullen gaan, omdat ,,de waarheid boven tafel’’ moet komen. Het is intimiderend, het kruipt onder je huid, zelfs al is het dikke onzin.

Toen de gekte op internet op zijn hoogtepunt was, was ze herstellende van een zware hartoperatie. Door de stress heelde het litteken niet. Ze moest twee keer een hersteloperatie ondergaan.

Gevaar

Het effect van alle insinuaties? Ze slikt. Ze weet niet wie haar vrienden of wie haar vijanden zijn. Ze heeft geen idee van welke kant het gevaar komt. Ze is altijd op haar hoede. Ze is alert als ze een school voor haar dochtertje moet uitzoeken en ze staat strak als er een auto drie keer door de straat rijdt.

Altijd loert er gevaar, zo voelt het. Overal wil ze met haar gezicht naar de deur zitten. Ze wil weten wie er binnenkomt. ,,Ik wil niet verrast worden.’’ De hele dag door leest ze de gezichten van de mensen die ze tegenkomt. Zijn ze voor of tegen haar? ,,Ik wil de uitdrukking in hun ogen zien.’’

Maar het deed zeer toen ze laatst met haar gezin naar Speelstad Oranje ging en haar dochter bij de ingang zomaar ,,out of the blue’’ tegen haar zei: ,,Kom maar hoor mama, het is veilig’’. Ze bijt op haar lip: ,,Dat moet ik doen. Ik moet haar beschermen. En niet andersom.’’

Vier maanden geleden bereikte ze het keerpunt. De machteloosheid nekte haar. ,,Ik was op het punt beland dat ik mensen serieus dood wenste. Ik dacht: de eerste de beste die nu nog aanbelt of op mijn terrein komt, sla ik met een koevoet op zijn harses. Ik herkende mezelf niet meer.’’ Ze ging in therapie.

En nu staat ze op. De complotdenkers vernederen haar tot in het diepst van haar ziel, zegt ze. Ze misbruiken haar verkrachting. Nog een keer vertelt ze haar verhaal. Maar hierna, als er weer eens journalisten bellen omdat ze willen weten wat zij van het jongste Vaatstra-nieuws vindt, zal ze het gesprek verbreken.

Want de moord op Marianne heeft niks met haar leven te maken. ,,Ik kan mensen de moordenaar niet geven.’’ En ze verpoft het om nog langer een puzzelstukje te zijn. ,,Mijn verkrachting is mijn trauma, mijn verhaal. Laat het bij mij.’’

Verhuizen

Ze vertrekt uit Kollum. Ze gaat verhuizen. En nee, dat voelt niet als een nederlaag. Het voelt als een bevrijding, zegt ze. ,,Ik denk dat het helpt. Ik laat alles letterlijk en figuurlijk achter me.’’ Ze woont nu nog in het huis waar ze met haar ouders woonde. Het is het huis waar ze thuiskwam nadat ze was verkracht. ,,Ik zie nog de politie zitten. Ik kan het gevoel van toen zomaar oproepen.’’

Ze gaat opnieuw beginnen. Ze wil een onbezorgd leven. Ze wil ergens wonen waar ze gewoon naar de supermarkt kan, waar ze de gezichten niet meer hoeft te lezen. Nuchter: ,,Natuurlijk vinden de speurders me weer. Maar ik doe niet meer mee.’’

Want het verhaal van Marianne is niet haar verhaal, zegt ze. ,,De zaak is van de familie, van de politie en van het openbaar ministerie. Maar niet van mij.’’

Zo, dat is er uit. Ze oogt opgelucht. De grens is getrokken. Klaar. Over. Uit.

++++++++++++++++++++++++++++++++

Stephanie: ,,Als ik dan zeg dat ik Marianne nooit heb ontmoet, en dat ik ook helemaal niet het vriendinnetje van Feik was, vallen de monden open. Maar er is geen beginnen aan. Telkens weer komen die verhalen boven.’’

Stephanie verraadt zichzelf hier. Ze was wellicht niet HET vriendinnetje van Faek – want Feak had wel meer meisjes, zoals Isabella – maar zeker EEN vriendinnetje van Faek. Ze was die hele avond met Faek en zag onder meer dat Faek rond een uur of zeven de ventielen uit de fietsbanden van Spencer en Wietze trok. Haar vriendinnetje Tineke Visser was daar ook bij. Daar staat Stephanie dan samen met Marianne om te lachen om half één ’s nachts. Dag gestolen gestolen fietsverhaal! Dus dat Stephanie Marianne nooit heeft ontmoet is ook een leugen.

Stephanie wist dus al in de vooravond dat Faek en trawanten een snood plannetje met Marianne hadden. Hij had immers al tegen Spencer gezegd: “Vanavond pakken we jouw vriendin wel!” Die vriendin was Marianne.  Op deze pagina kunt u het filmpje van getuige Geke Haarsma nog eens bekijken:

https://www.keningswei.nl/

Logisch dat het verhaal van Geke geen wortel schoot bij de politie!

Wat we hier dus meemaken is een meisje dat zich schuldig voelt dat ze onbedoeld één van de daders (Faek) heeft geholpen om Marianne te “pakken”, uiteraard niet wetende dat dit met haar dood zou eindigen. Ze heeft in elk geval niets ondernomen om het plannetje van Faek te verijdelen. De volgende dag laat Stephanie haar blonde haar donker verven door Tineke, kennelijk omdat zij bang is als getuige herkend te worden. Hoe weten we nu dat Stephanie zich schuldig voelt? Welnu, in oktober 1999 verschijnt dit artikel in de krant. Het artikel begint als volgt.

Dat is opvallend, dat Stephanie nog elke dag aan Marianne en haar familie denkt. En ze heeft Marianne nog nooit ontmoet! Beseft u ook dat haar moeder Jantina een bloemenwinkel had. Witte rozen worden als teken van rouw gebruikt. Frappant is ook dat ze dit briefje ophangt precies op het moment dat “hoofdverdachte” Ali Hassan in Istanbul werd gearresteerd. De vriend van Faek. Stephanie weet als geen ander dat dit niet de juiste Ali was. Anders gezegd, ze weet dan helemaal zeker dat justitie liegt en bedriegt.

Uit het dagboek van Maaike, de moeder van Marianne:

“Deze Fyak verkracht dezelfde avond een meisje van 14 jaar. Dit gebeurde ca. 22.30 uur. Daarna was hij in de Paradiso Bar waar Marianne ook was. Dan wordt zogenaamd deze Alie Hasan in Turkije opgepakt. SBS zend daar beelden van uit. Afie en Stefanie zeggen resoluut: ‘Dat is hem helemaal niet’. Dat willen we wel getuigen’. Ik vraag dit twee keer nadrukkelijk bij het O.M., maar krijg geen antwoord op mijn vraag.”

Hey? Dat is gek! Stephanie werd al in 2000 genoemd in het dagboek van Maaike, maar ze heeft Marianne nooit ontmoet? Snapt u nu ook dat Stephanie helemaal niet door Faek is verkracht? Dat dit slechts ingestoken is door justitie om een excuus te fabriceren voor het verhoor van Stephanie op 14 mei 1999 en tevens als excuus voor het eerdere verhoor van Faek op 1 mei 1999. Dat verhoor ging over de zaak Vaatstra en had niets te maken met een beweerde verkrachting door Faek. Nee, dat verhoor diende om Stephanie in de oren te knopen dat ze niks mocht vertellen over haar waarnemingen in de Koninginnenacht. Stephanie was immers een gevaarlijke kroongetuige die het gestolen fietsverhaal kon verknallen. Onder geen beding mocht Stephanie last van haar geweten krijgen en uit de school gaan klappen. Snapt u nu ook dat de verkrachtingszaak tegen Faek zo snel geseponeerd werd? Een verzonnen verkrachtingszaak kun je immers niet succesvol vervolgen! Hoe kun je overigens met Marianne staan te lachen om lege fietsbanden als je 2 uur eerder traumatisch bent verkracht?

Wat we hier dus zien, is een gecoördineerde inspanning van justitie, met Cor Reijenga als boegbeeld, waarin Stephanie 13 jaar na dato alsnog een keer onder druk wordt gezet om het leugenverhaal van justitie vol te houden. Want Wim Dankbaar werd veels te gevaarlijk. Koste wat kost moest zijn verhaal ontkracht worden. De misdadigheid hiervan is nauwelijks onder woorden te brengen. Een belangrijke kroongetuige die de waarheid kent, manipuleren om je leugen kracht bij te zetten. De gewetensnood moet verschrikkelijk zijn voor Stephanie. Ze kent de waarheid maar moet die voor zich houden. Ze is meermaals bij de moeder van Marianne geweest, maar zelfs voor haar kon ze haar verhaal niet uit de strot krijgen.  Kunt u zich voorstellen wat een stress dit bij een meisje van 14 moet veroorzaken?

De stress en angst die Stephanie beschrijft, hebben niks te maken met de “uitingsdelicten” van Wim Dankbaar maar alles met het machtsmisbruik van justitie! Gaat u maar na: Als Wim Dankbaar echt zo vilein en bedreigend is, zodanig dat Stephanie politebescherming moest krijgen, zodanig dat zij moest verhuizen, waarom werd Wim dan niet vervolgd voor de beweerde smaad en laster? Waarom liet justitie Stephanie haar beweerde aangifte meteen weer intrekken? Omdat er nooit een aangifte door Stephanie is gedaan! Ook dit was een spin van justitie. Een aangifte waarmee zelfs werd uitgepakt op de voorpagina van de altijd hulpvaardige Leeuwarder (Staats)Courant:

Voor een leesbare vergroting klikt u hier. Wie pleegt hier nu smaadschrift? Smaad is een vorm van belediging waarbij men opzettelijk iemands goede naam en eer aantast door deze persoon van iets te beschuldigen. De bedoeling hiervan is dat deze beschuldiging openbaar wordt. Het doel van smaad is het ruïneren van de reputatie van het slachtoffer.

Luistert u nog even naar de reactie van het Openbaar Ministerie Leeuwarden:

Grappig niet? Ik stel gewoon een vraag of het klopt wat ik in de krant lees, dat Stephanie aangifte tegen me heeft gedaan, maar het OM zegt dan tegen de telefoniste: Verbreek maar zonder uitleg!

Harm Brouwer, ex-topman OM: Overigens geldt ook hierbij een volstrekte openheid als wij een fout zouden maken. Niet hopen of gokken, dat het zal overwaaien, beste collega’s, maar actieve openheid en verantwoording.

Verder nog opvallend: Sinds ik ben gaan schrijven over het geheim van Stephanie, is ze helemaal van Internet verdwenen, Geen Facebook meer, geen Instagram, geen Linkedin, Niets! Hoe zou dat nu komen? Allemaal door die nare Wim? Denkt u dat Stephanie net zo weinig moeite heeft met liegen als justitie? Ze heeft nog nooit gehoord van “The truth will set you free.”

Net als Spencer trouwens.

Want het verhaal van Marianne is niet haar verhaal, zegt ze. ,,De zaak is van de familie, van de politie en van het openbaar ministerie. Maar niet van mij.’’

Echt waar Stephanie? Dus als jij kan zeggen dat het Openbaar Ministerie al 23 jaar liegt en bedriegt, is dat verhaal niet van jou? Niet van alle Nederlanders? Hoe voed jij je kinderen nu op? Drie heb je er toch?

Weerleggen helpt niet, merkt ze. En ondertussen leeft ze in een ,,vreemdsoortige stilte’’. Mensen vragen haar nooit rechtstreeks hoe het nou eigenlijk zit. ,,Maar als ik me bijvoorbeeld aan een onbekende voorstel, merk ik dat ze schrikken bij het horen van mijn naam.’’

Helpt weerleggen niet dan, Stephanie? Waarom dan niet? Misschien moet je het eens met de waarheid proberen? Je zult binnenkort wel weer een telefoontje van Cor Reijenga krijgen. Of heeft hij al gebeld? Denk je nog steeds elke dag aan Marianne? Wens je haar en haar familie nog atlijd “veel liefs”?

Last van de complotdenkers heeft het team niet, stelt hij. ,,Daar steken we geen energie in.”

Huh? Geen energie? Grote verhalen in de Leeuwarder Courant?