OM Rapport Ali H. debunked (deel 8)

Dit is een vervolg op deel 7. Als u net binnenkomt als lezer, begint u dan met deel 1.

Om te kijken of de uitspraken uit de actualiteitenrubriek kunnen kloppen, voert de Friese politie in 2010 opnieuw onderzoek uit. Allereerst zoekt zij in het uitgebreide (digitale) archief van het moordonderzoek. Ook benaderen de rechercheurs opnieuw alle mensen die in 1999 een verklaring hebben afgelegd over het vertrek van Ali Hussein Hassan uit Kollum. Verder spreken ze opnieuw met personen die in 1999 een verklaring aflegden over de bedreiging van Marianne in de Ringobar.

De rechercheurs praten bovendien met de mensen die geïnterviewd óf kennelijk geciteerd zijn door EenVandaag. Daarnaast is via het Internationaal Rechtshulp Centrum contact gelegd met de Noorse autoriteiten om opnieuw informatie in te winnen over de medegedetineerde van getuige Veldman.

Nu we weten dat de uitspraken en identiteit van de getuigen uit EenVandaag al van het begin af aan bekend zijn bij Justitie, is het potsierlijk dat het OM nu pas, 12 jaar later, wil gaan kijken of hun uitspraken kunnen kloppen. Het is niet meer dan lippendienst om te veinzen dat men nog eens goed de feiten wil onderzoeken, naar aanleiding van de vervelende publicaties van de “complotdenkers”. De feiten die Justitie zelf krampachtig onder het tapijt heeft willen houden. Bovendien verraadt het OM zichzelf door te stellen  dat men nog eens is gaan praten met de mensen die geciteerd zijn door EenVandaag. Dus zo anoniem waren ze kennelijk niet. Dat praten met die mensen is dan ook inderdaad gebeurd, maar het doel van dit rapport is natuurlijk niet om hen alsnog gelijk te geven. Nee, want u moet inmiddels allang door hebben dat het doel van dit rapport is om u te overtuigen dat al die getuigen zich vergissen en dat het OM geen verkeerde Ali heeft gearresteerd. Want als het OM daar niet in slaagt, dan zou de onvermijdelijke vraag worden: Wat is er dan met de juiste Ali gebeurd? U begrijpt dat als de juiste Ali door Justitie zelf naar Noorwegen is gesluisd, dit nooit bekend mag worden. Dan stort immers het hele sprookje van integriteit en vertrouwen in de rechtstaat met donderend geraas in elkaar.

Beveiligers

Na de uitzending van EenVandaag zoeken politiemensen contact met de anonieme beveiliger ‘Rob’. Hij komt samen met twee anderen naar het politiebureau. De mannen weigeren afzonderlijk van elkaar een verklaring af te leggen. Vier uur lang praten de rechercheurs met het drietal.

‘Rob’, de man die op televisie onherkenbaar in beeld is gebracht, heeft zelf nooit als beveiliger van het asielzoekerscentrum in Kollum gewerkt maar zegt dat hij Ali kent van het voetballen. De twee anderen werkten in 1999 wel als bewaker bij het asielzoekerscentrum. De mannen spraken niet eerder met de politie, blijkt uit het dossier. Zij zeggen dat zij zich wel hebben gemeld maar dat zij niet serieus genomen werden. Op verzoek van twee vrouwen uit Noordoost-Friesland, die zich op eigen intiatief met de zaak bezighouden, heeft het drietal hun medewerking aan de uitzending van EenVandaag verleend.

“Rob” (ware identiteit bij Justitie bekend) heeft ook nooit gezegd dat hij als beveiliger heeft gewerkt. En als het OM direct contact kan zoeken met “Rob”, dan blijkt wederom dat hij helemaal niet anoniem is. Waarom dan toch aan de lezer vragen: “Wie is deze anonieme Rob?  En namens wie spreekt hij?” Misselijk, walgelijk, bedriegelijk!

De mannen weigeren afzonderlijk een verklaring af te geven omdat ze Justitie in deze zaak al wat langer kennen. Allereerst is er dan geen onafhankelijke getuige bij en ten tweede kan Justitie proberen getuigen tegen elkaar uit te spelen met leugens als “de andere getuige heeft dit gezegd, dus wat jij zegt klopt daar niet mee”. Dat de mannen nooit eerder met de politie hebben gesproken mag best uit het dossier blijken, maar dit zal dan wel net zo’n dossier zijn als van Ali Hassan. Zo’n dossier dat verdwenen of gemanipuleerd is. Zo’n dossier waar geen pasfoto uitgelicht kon worden. Welk dossier heeft minister Korthals dan geraadpleegd? In een brief bevestigt hij in 2001 het volgende:

 

 

De rechercheurs laten hen, dan zitten de mannen afzonderlijk van elkaar, foto’s zien van asielzoekers en een plattegrond van het asielzoekerscentrum. Alle drie de getuigen herkennen Ali Hussein Hassan van de groepsfoto die zij te zien krijgen. Op de andere foto’s herkennen zij hem juist niet.

De bewoordingen zijn weer slim en zorgvuldig gekozen door de storytellers van het OM. Want als je er niet bij vertelt dat je foto’s laat zien van de verkeerde Ali Hassan die gearresteerd werd in Turkije, dan is het logisch det ze hen juist niet herkennen. Het OM maakt hier gebruik van het sprookje dat de gearresteerde man dezelde man is als de Ali die de beveiligers uit het AZC kenden als de vriend van Feik. Vandaar dat zij op de foto’s van de juiste Ali, hem herkennen, en op de foto’s van de verkeerde Ali juist niet.

Een van hen markeert een verkeerde caravan als woning van Ali Hussein Hassan. In de betreffende caravan Nood 1 woonde in 1999 een kleinere, steviger asielzoeker die deels dezelfde achternaam heeft als die van de gezochte Ali. Deze man is in 1999 opgeroepen voor een dna-test waaruit blijkt dat zijn genetisch materiaal niet overeenkomt met de sporen van Mariannes moordenaar.

Het klopt inderdaad dat één van hen de verkeerde caravan heeft aangewezen. Maar wat het OM verzwijgt, is dat dit kwam omdat de plattegrond ondersteboven lag. De andere maakten hem hierop attent, de kaart werd omgedraaid en toen wees hij wel de juiste caravan aan. Zij noemden zelfs het nummer van de caravan (59) en de huisgenoot met wie Ali in de caravan woonde (Zaya Benjamin). Dat de aangewezen caravan Nood 1 zou zijn, is weer een sprookje, niets meer dan een afleidingsmaneuvre om de getuigen ongeloofwaardig te maken.

Wordt vervolgd in deel 9